Τα πανηγύρια στην Αίγινα !

Απέναντι στην πολυδιάστατη κρίση που περνάμε, κεντρική σημασία αποκτά η ανασυγκρότηση της παραγωγής με βάση τις σημερινές εναπομείνασες δυνατότητες. Αυτές, δεν είναι άλλες από τις ζωντανές δυνάμεις ανθρώπων που, συνεργατικά και φιλικά, θα δώσουν το ανάλογο νόημα στην παραγωγή των αγαθών, κραδαίνοντας τη σκυτάλη από την ιστορία και τους παλιούς που ακόμα ζούνε στο νησί. Οι σχέσεις εμπιστοσύνης και η αλληλεγγύη, η γνώση και ο μόχθος, θα συμβάλουν στο φτιάξουμε μια τοπική οικονομία που θα διαπλατύνεται και θα συνθέτει στο διάβα της τη ζωή και την επιβίωση. Μια σειρά επιστολών θα επιδιώξουν να συμβάλουν σε μια σοβαρή συζήτηση μετάβασης σε δρόμους σύγχρονους και συνάμα βιώσιμους. Θέλουμε μια Αίγινα που θα κρατά τα παιδιά της στο νησί και θα τους δίνει τη δυνατότητα να αναπτύξουν δημιουργικά τις παραγωγικές τους ικανότητες σε μια φιλική-συνεργατική οικονομία.
«Την περιπλέον μου ζωή
την πέρασα με πάθη, 
γιατί μικρός δεν ήκουγα
και έπεφτα σε λάθη».
Εδώ και κάποιον καιρό, η λειτουργία της μουσικής σχολής του Αγίου Νεκταρίου έχει αλλάξει το μικρό μας σύμπαν. Στη θέση αυτής της μίξης σκυλάδικου-νεονησιώτικου που άκμασε από τη δεκαετία του ’80 και έχει στρατολογήσει το λαϊκό πληθυσμό δια μέσου της πλύσης εγκεφάλου, πλέον, έχουμε τη δυνατότητα να φτάνουμε κοντά στο αληθινό της καθ’ ημάς ανατολής. Κι ίσως να μην έχουμε τους «δικούς μας», το Λορέντζο («Καρωνίτης»), το Βατικιώτη («Άπορος»), τον Μπόγρη («Μπόχορος»), το Χαλδαίο («Λιάτσος»), το Λαδά («Παύλακας») κι άλλους ξεχασμένους ή ζωντανούς, ακόμα, όπως ο Βάιος Σκουραρίκης, να μας αφηγούνται τους διαχρονικούς έρωτες και τα πάθη μας, ίσως να τους έχουμε πια ως ακίνδυνους αγίους σε μουσεία να μαραγκιάζουν ως εικόνες ενός ανεπίστρεπτου παρελθόντος. Όμως σε κάθε θρησκευτικό πανηγύρι έχουμε την τύχη πια, κι αυτό οφείλεται στον ωραίο «ξένο» μας, υπεύθυνο της σχολής του Αγίου Νεκταρίου, να απολαμβάνουμε ήχους ξεχασμένους και ρυθμούς κοντινούς. Κι αυτό είναι δώρο.
Ίσως πλησιάζουμε στην πανήγυρη από ένα άλλο δρόμο, της μορφής και της αισθητικής που θα μας φέρει πάλι κοντά τον εκλιπόντα κρίκο της παραγωγής. Διότι τα πανηγύρια δεν ήταν μόνο βασισμένα σε μια πίστη που συνέθετε το «χείρα κίνει» στις μεταφυσικές της αγωνίες αλλά ήταν η μεγάλη συγκυρία της κατανάλωσης του κοινωνικού πλεονάσματος ή της εμπορίας κι ανταλλαγών των παραγωγικών μας δραστηριοτήτων-από κει και οι εμποροπανηγύρεις. Ένας σύνθετος κόσμος παρουσιαζόταν, όπου η θρησκευτική κατάνυξη, η οικονομία και η δημιουργία συναντιόντουσαν στις τοπικές κοινωνίες και τα πανηγύρια αποκτούσαν σημασίες ισχυροποίησης ανθρώπινων δεσμών και εγγυήσεων για την επιβίωση αλλά και την ανάπτυξη, έναντι της ύψιστης δύναμης, που είτε ως πίστη, είτε ως πρόσχημα λειτουργούσε ως παράγοντας επιβεβαίωσης. Κι αυτό είναι που λείπει –κι όχι μόνο από τα πανηγύρια μας.
Οι μακριές ουρές των πάγκων δεξιά και αριστερά είχαν παιχνίδια, οικιακές συσκευές, ρούχα, καθημερινά είδη, γλυκά και γεύσεις ντόπιων παραγωγών, που αντικαταστήθηκαν από τα κινέζικα, όταν η μεγάλη καταστροφή της αποδιάρθρωσης της βιομηχανικής και βιοτεχνικής παραγωγής ολοκληρώθηκε μέχρι τις αρχές του αιώνα μας. Υπάρχει επιστροφή;
«Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή»
Μανόλης Αναγνωστάκης
Ό,τι μας απέμεινε από τη δεκαετία του ’80 και του ’90 ήταν οι άτσαλες, άκαιρες και απρόσφορες κινήσεις «επιστροφής στις ρίζες», το γνωστό μας σε άπταιστα αγγλικά «back to the roots». Όχι, δεν μπορούμε να επιστρέψουμε αλλά να επιστρέφουμε στις ρίζες προκειμένου να ξαναδούμε το τι έχει απομείνει αληθινό για να του δώσουμε μια νέα μορφή και περιεχόμενο μπροστά στην αδήριτη ανάγκη να επιβιώσουμε, δια μέσου του δημιουργικού μας πλεονεκτήματος. Κοντολογίς τα πανηγύρια μας θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο «οργανωμένα» και λιγότερο διαχειριστικά. Τα θρησκευτικά πανηγύρια μας, που έτσι κι αλλιώς γεμίζουν κόσμο που χαίρεται πολλά από το νησί μας, θα μπορούσαν να έχουν αυτήν την παραγωγική-εμπορική διάσταση τώρα πια που η αισθητική διάσταση είναι κοντά μας. Το μέλι, το κρασί, σε μικρές και "έξυπνες" συσκευασίες το κερεμέζι, τα σύκα, τα γλυκά από φιστίκι και αμύγδαλο, οι μαρμελάδες κι οι ελιές, έργα από κοπανέλι κι εναπομείναντες αργαλειούς, ρούχα και υφασμάτινα είδη από ράφτρες που ακόμα επιμένουν να χρησιμοποιούν τη singer τους «χωρίς λόγο και αιτία», κεντήματα με τοπικά θέματα από κεντήστρες που ακόμα επιμένουν «χωρίς λόγο και αιτία», είδη καθημερινής χρήσης και καλλιτεχνικές δημιουργίες από ντόπιους χειροτέχνες και καλλιτέχνες θα μπορούσαν να έχουν μια περίοπτη θέση στα πανηγύρια μας.
Έτσι λοιπόν οι ενοριακές επιτροπές, ο Δήμος της Αίγινας και τα τοπικά συμβούλια, οι ντόπιοι παραγωγοί μας, η κοινωνία των των συλλόγων, έχουν την ευκαιρία να συναντηθούν με τις όποιες μας παραγωγικές δυνατότητες και ικανότητες και να κάνουν τα πανηγύρια μας, αν όχι αντάξια του παρελθόντος μας αλλά, επάξια ενός μέλλοντος επιβίωσης και δημιουργίας.

Ομάδα Προβληματισμού και Παρέμβασης στην Αίγινα
Διαβάστε επίσης:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)